"Komunikat prasowy Tureckiego Stowarzyszenia Psychiatrycznego z 1992 r. Z dnia 3 grudnia 1992 r. Z decyzją Narodów Zjednoczonych o" Międzynarodowym Dniu Osób Niepełnosprawnych ", jaki został przyjęty; decyzje te, z marca 1993 r., Komisja Praw Człowieka ONZ 1993/29 opatrzyła deklarację do dnia 3 grudnia do dnia reintegracji osób niepełnosprawnych na całym świecie ogłoszono go światu dniem pracy na rzecz zapewnienia ich praw „w pełni i na równi". Od tego czasu 3 grudnia został uznany za Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych. "
Niepełnosprawność jest definiowana jako utrata sił fizycznych, psychicznych, duchowych, emocjonalnych i społecznych w różnym stopniu w wyniku jakiejkolwiek choroby lub wypadku, wrodzona lub późniejsza, oraz niezdolność do spełnienia wymagań normalnego życia. Światowa Organizacja Zdrowia przyjmuje, że osoby niepełnosprawne stanowią 10% populacji w krajach rozwiniętych i 12% w krajach rozwijających się. W związku z tym na świecie jest około 500 milionów osób niepełnosprawnych. Liczba osób niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo w Europie wynosi 46 milionów. Po dodaniu do tej liczby ograniczeń fizycznych wynikających z ciąży i starości, liczba ta sięga 130 milionów.
W naszym kraju Państwowy Instytut Statystyczny w 2002 roku przeprowadził analizę wskaźnika ogólnej liczby ludności Turcji Niepełnosprawna populacja naszego kraju według danych sondażowych odpowiednio 12:29 (11: 10% u mężczyzn i 13,45% kobiet). 1,25% populacji niepełnosprawnych to niepełnosprawni ortopedycznie, 0,38% z upośledzeniem mowy i języka, 0,60% z upośledzeniem wzroku, 0,37% z upośledzeniem słuchu, 0%. 48 z nich jest upośledzonych umysłowo. Wskaźnik niepełnosprawności z powodu chorób przewlekłych, które utrudniają pracę i funkcje człowieka oraz wymagają ciągłej opieki i leczenia, stanowi 9,7% ogółu populacji. Choroby psychiczne są jedną z głównych chorób powodujących niepełnosprawność wśród chorób przewlekłych. Dane liczbowe dotyczące osób niepełnosprawnych są w naszym kraju niewystarczające.
Z tego powodu przyjmuje się, że jest około 8,5 miliona osób niepełnosprawnych według 10% stawki określonej przez Światową Organizację Zdrowia. Jeśli przyjmiemy, że rodzina składa się średnio z czterech osób, możemy powiedzieć, że niepełnosprawność dotyka około 30 milionów osób w naszym kraju, co odpowiada 40% populacji kraju. Brak jest danych wskazujących na rozpowszechnienie niepełnosprawności umysłowej w naszym kraju. Światowa Organizacja Zdrowia przewiduje, że około 1,5 miliona ludzi jest upośledzonych umysłowo na różnych poziomach. Niepełnosprawność jest ważnym problemem, który dotyka nie tylko osoby, która ma ten problem, ale także jego rodzinę i najbliższe otoczenie pod względem ekonomicznym, społecznym i psychologicznym.
Przewlekła choroba, niepełnosprawność psychiczna lub fizyczna u dzieci to sytuacja bardzo traumatyczna i stresująca dla rodzin. Badania wykazały, że rodzice (zwłaszcza matki) z dziećmi niepełnosprawnymi umysłowo lub fizycznie są bardziej zestresowani i mają wyższy poziom lęku niż rodzice, którzy nie mają dziecka niepełnosprawnego. Zaburzenia psychiczne, takie jak dolegliwości fizyczne, depresja i zaburzenia lękowe oraz uzależnienie od alkoholu, są częstsze u matek, które mają dziecko niepełnosprawne umysłowo lub fizycznie. Kiedy bada się przyczyny niepełnosprawności, widać, że większości z nich można uniknąć i można im zapobiec. Czynniki genetyczne, pokrewieństwo małżeńskie, problemy występujące w czasie ciąży (choroby, zażywanie narkotyków, narażenie na promieniowanie, alkohol oraz używanie substancji i substancjiproblemy, takie jak zaburzenia odżywiania), są procesami, którym można zapobiec.
Wypadki poporodowe, umyślne lub przypadkowe urazy psychospołeczne, klęski żywiołowe powodują niepełnosprawność. Oczywiste jest, że niepełnosprawność nie jest przeznaczeniem i będzie temu zapobiegać polityka społeczna, która ma zostać opracowana, oraz przepisy, które obejmują praktyki prewencyjne opiekunów w każdej dziedzinie. W naszym kraju w ostatnich latach dokonał się znaczący postęp w zmniejszaniu populacji analfabetów i podnoszeniu poziomu wykształcenia. Istnieją jednak ogromne rozbieżności między wskaźnikami populacji ogólnej i osób niepełnosprawnych. Wskaźnik analfabetyzmu w populacji ogólnej wynosi około 12,9%. Wskaźnik ten wynosi około 36% dla osób niepełnosprawnych i 25% dla osób z chorobami przewlekłymi. Niedawne badania wykazały, że ubóstwo ma bezpośredni wpływ na rozpowszechnienie niepełnosprawności. Ubóstwo,jest to zarówno przyczyna, jak i skutek niepełnosprawności. Badania pokazują, że zdecydowana większość osób z niepełnosprawnościami pochodzi z ubogich grup społecznych na całym świecie, a niepełnosprawność powoduje również bezrobocie, uniemożliwiając tym osobom integrację z życiem społecznym i zapewnianie im samowystarczalności, a następnie kontynuowanie życia jako jednostki produktywnej.
Jedną z największych przeszkód w integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem jest również fakt, że system edukacji obejmuje rozumienie, które wyklucza osoby niepełnosprawne i nie są dostatecznie zaspokajane potrzeby rehabilitacyjne osób niepełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne są dyskryminowane, zwłaszcza w życiu zawodowym. Biorąc pod uwagę dane dotyczące udziału osób niepełnosprawnych w rynku pracy, widać, że około 80% z nich nie jest zatrudnionych, aby przeżyć potrzebują wsparcia innych osób, ale 19% jest w stanie utrzymać się z pracy. Około 52% osób z upośledzeniem ortopedycznym, wzrokowym, słuchowym, językowym i językowym oraz umysłowym, a także z możliwością chorób przewlekłych to około 36%.Nie ma zabezpieczenia społecznego, a sytuacja ta uniemożliwia osobom niepełnosprawnym odpowiednie leczenie i rehabilitację. Osoby niepełnosprawne mogą odczuwać introwersję, brak pomocy, nieadekwatność, niepewność, lęk, strach i beznadziejność, zwłaszcza z powodu negatywnego nastawienia do samego społeczeństwa.
W rezultacie mogą nie uczestniczyć w zajęciach, być nieśmiali, samotni, bardziej indywidualni i doświadczać problemów adaptacyjnych. Ponadto odczuwanie utraty, złości i bezsilności, których doświadczają, ma moc ułatwiania i dalszego wzmacniania pojawienia się problemów psychicznych. Wszystkie te problemy są kwestiami, które należy uwzględnić w polityce zdrowotnej i społecznej opracowywanej dla osób niepełnosprawnych. Kiedy badamy regulacje prawne dla osób niepełnosprawnych w naszym kraju; Obserwuje się, że podjęto działania mające na celu zapobieganie niepełnosprawności, rozwiązywanie problemów związanych ze zdrowiem, edukacją, rehabilitacją, zatrudnieniem, opieką i zabezpieczeniem społecznym osób niepełnosprawnych oraz zapewnienie rozwoju niepełnosprawnym we wszystkich aspektach i usuwanie stojących przed nimi przeszkód. Jednak te są niewystarczające.
Ponadto istnieją istotne problemy dotyczące środków finansowych potrzebnych do stanowienia tych regulacji prawnych, podziału środków finansowych, dostępu do uprawnień przewidzianych w przepisach prawa oraz adekwatności liczby i jakości świadczących usługi w tym zakresie. •? Zarówno w budynkach publicznych, jak i prywatnych, w wejściach, schodach i windach, środkach transportu publicznego, drogach, estakadach i chodnikach brakuje urządzeń ułatwiających życie osobom niepełnosprawnym ruchowo. • Warunki edukacji osób niepełnosprawnych umysłowo są dalekie od zaspokojenia potrzeb i jakości szkoły, klasy, nauczyciela,Z tego powodu domagamy się, aby regulacje prawne i struktury instytucjonalne opracowane zgodnie z regulacjami prawnymi, które powstają w celu zapewnienia osobom niepełnosprawnym życia w humanitarnych warunkach, w których nie są narażeni na dyskryminację, wypracowania odpowiednich polityk społecznych, realizacji ich w ramach służby publicznej oraz doprowadzenia budżetu przeznaczonego na ten obszar do odpowiedniego poziomu. .